blik vooruit

Ruim 2 maanden en 3000 kilometer zijn we al op de fiets, dwars door Thailand en Maleisie. Heerlijk om zo een land te verkennen. We komen dicht bij de mensen, hebben al een aantal tradities meegemaakt en zijn laatst weer op de lunch genodigd, nu bij een moslimbruiloft.
Toch, vooral na de apps van vriendinnen met foto's van sneeuwklokjes in onze tuin, is Reeuwijk inmiddels regelmatig onderwerp van gesprek.
Enige verzadiging treedt op. Hoewel we geen van beiden spierpijn hebben, wordt het lichaam toch wat vermoeid, niet in het minst door de enorme hitte waar wij als Nederlanders nooit echt aan zullen wennen. En dat we echte Nederlanders zijn, dat ontdek je hier weer eens goed. We willen nog veel gaan reizen, want dat vinden we beiden fantastisch, maar cultuur en temperatuur zullen wel van grote invloed zijn op onze verblijfsduur (met uitzondering van Nicaragua misschien, maar dat heeft een andere reden!)
Het is de stilte van Nederland waar we naar uitzien, de polders, het water, en jullie natuurlijk. Maar ook onze eigen cultuur, en weer anders 'bezig' zijn. Naar de film of de schouwburg, 's ochtends je krantje..... Het meest opvallende hier, daar schreven we al vaker over, is het altijd aanwezige geluid. Het geluid van het verkeer, van de jungle, van de mensen, van de moskee en in de stilte van je kamer het geluid van je airco.

"Gaat fietsen nooit vervelen?" Nee. Natuurlijk hebben we niet alle dagen gefietst (eiland, stad, nationaal park), maar elke fietsdag opnieuw hebben we zin om samen op pad te gaan. Tassen op de fiets, handschoenen aan, helm op, een zoen, "mooie tocht" en daar gaan we weer. Heerlijk.

Twee maanden lang hebben we afstand genomen van werk, van verplichtingen, van materiele zaken en langzaam beginnen we vooruit te kijken. "Wat is jouw doel? Waar ga je voor in je leven? Waar wil je je kennis, kunde, energie voor inzetten? En waar krijg jij energie van? Wie of wat is echt belangrijk?" Kortom, een kentering wat meer gericht op straks.

Maar eerst nog een aantal mooie etappes fietsen. En we hebben er al zovele gehad. Kort na ons vorige verslag arriveerden we in Kota Bharu, ook wel het Mekka van Maleisie genoemd. We logeerden er bij Nederlanders.
Zoals we eerder schreven zijn we het binnenland niet ingegaan vanwege de hevige overstromingen. Met behulp van Google Maps en GPS hebben we mooie weggetjes gevonden dichter langs de kust. De 500 km van Kota Bharu naar het zuiden zijn we geen Europeaan meer tegengekomen. Behalve op de Perhentians dan. Vanaf Kuala Besut namen we (zonder onze fietsen) de ferry naar Perhentian Besar, een prachtig eiland. Zo mooi dat we de geplande 2 nachten uitbreidden naar 4. Strand en bijna warme zee, jungle in de midden. We ontmoetten apen en verranen op onze tocht door de jungle, zeeschildpadden en haaien tijdens het snorkelen. Schitterend!

Na de Perhentians lijkt elke Europeaan over te steken naar de westkust, naar Kuala Lumpur of Melakka. Daarmee blijven wij hier een bezienswaardigheid met onze fietsen en met name onze fietsbroeken. Naast de vele flessen zonnecreme waarmee we ons bedekten, bedekken we ons nu ook met wat extra kleding in dit sterk islamitische deel van maleisie. 35 graden of niet, het voelt gewoon niet prettig als je dat niet doet. Alleen zwemmen met armen en benen bedekt (zoals het voorschrift was in een resort) ging ons te ver. Toen er verder geen andere zwemmers waren, waagden wij ons toch in zwembroek en bikini te water.

Verder eten we nog steeds heerlijk bij de foodcourts of plaatselijke restaurantjes. We houden regelmatig ons hart vast als we zien dat na afloop de katten op tafel lopen. Maar met uitzondering van een dag buikloop voor Gerard, komen we er heel goed vanaf (afkloppen!).

Het fietsen gaat voortvarend. We gaan Singapore halen. Reden om nog even een uitstapje te maken naar Tacek Chini, een mooi meer in het binnenland. Dit betekende gisteren 70 km heen fietsen en morgen 70 km terug, maar dat is zeker de moeite waard voor dit natuurschoon en vogelparadijs. De verrekijkers liggen voortdurend op 'onze' veranda.

Als we morgen in Pekan aankomen hebben we nog circa 8 fietsetappes te gaan, die we zullen onderbreken voor een kleine week Pulau Tioman, een eiland met wederom strand en jungle. We kunnen daar zelf jungletrekkings maken en natuurlijk weer snorkelen. Tijgers en olifanten vind je er niet, maar wel allerlei klein spul zoals slangen, lizzards, verranen etcetera.
Met wat geluk horen jullie weer van ons! Lieve groet